حیرت کفیل پر زدن گفتگو نشد

شادم که آب آینه ام شعله خو نشد

مردیم تشنه در طلب آب تیغ او

آخر ز سرگذشت و نصیب گلو نشد

افسوس ناله ای که به کویش رهی نبرد

آه از دلی که خون شد و در پای او نشد

آسایشم به راه تو یک نقش پا نبست

جمیعتم ز زلف تو یک تار مو نشد

عمری ست خدمت لب خاموش می کنم

ای بخت ناز کن که نفس هرزه گو نشد

بی قدر نیست شبنم حیرت بهار عشق

نگداخت دل که آینهٔ آبرو نشد

اشیا مثال آینهٔ بی نشانیند

نشکفت ازین چمن گل رنگی که بو نشد

وهم ظهور سر به گریبان خجلت است

فکری نداد رو که سر ما فرو نشد

بیگانه است مشرب فقر و غنا زهم

ساغر نگشت کشتی و مینا کدو نشد

بیدل چو شمع ساخت جبین نیازما

با سجده ای که غیر گدازش وضو نشد